Ο Hinault ήταν γνωστός ως “ο Ασβός” λόγω του επίμονου και επιθετικού αγωνιστικού του στυλ, και το στυλ του συγκρίθηκε με έναν ασβό που βγαίνει από το λαγούμι του για να επιτεθεί. Αρνιόταν να κάνει βήμα πίσω σε οποιονδήποτε ή να υποχωρήσει από μια πρόκληση. Όπως είπε ο ίδιος, “Όσο αναπνέω, επιτίθεμαι”. Αυτή η πτυχή της προσωπικότητάς του ήταν σίγουρα ένας σημαντικός λόγος που κέρδισε τα πέντε πρωταθλήματα του Tour και συνολικά 156 νίκες σε μια καριέρα 13 ετών.
Ως Γάλλος, ο Γύρος ήταν, φυσικά, προτεραιότητα γι’ αυτόν. Εκτός από τις πέντε νίκες του στο GC, κέρδισε όχι λιγότερα από 28 ετάπ στον Γύρο της Γαλλίας, περισσότερα από όσα έχει κερδίσει και, κατά πάσα πιθανότητα, θα κερδίσει ποτέ οποιοσδήποτε άλλος Γάλλος αναβάτης. Η επιτυχία του αποτελεί έμπνευση για τους νέους Γάλλους αναβάτες αλλά και μια συνεχή υπενθύμιση της αποτυχίας τους να ακολουθήσουν τα βήματά του.
Τα περιθώρια των νικών του Hinault στον Γύρο είναι εντυπωσιακά: 1978: 3:56, 1979: 13:07(!), 1981: 14:34(!), 1982: 6:21 και 1985: μόλις 1:42. Αλλά αυτή η διαφορά του 1985 μπορεί να ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακή από τις άλλες, επειδή ο Hinault μπήκε στον Γύρο του 1985 αναρρώνοντας από χειρουργική επέμβαση στο γόνατο και αντιμετώπιζε σφίξιμο και πόνο- και στη συνέχεια έπεσε στο στάδιο 14, κοντά στη γραμμή τερματισμού στο St. Etienne, και έσπασε τη μύτη του. Έτσι, η διαφορά νίκης του 1:42 φαίνεται πολύ μεγαλύτερη τώρα, έτσι δεν είναι;
Προσερχόμενος στον αγώνα, ο Hinault πρότεινε, λόγω του προβλήματος με το γόνατό του, να αναλάβει υποστηρικτικό ρόλο και να δουλέψει για τον νέο του συμπαίκτη στη La Vie Claire, τον 24χρονο Αμερικανό Greg LeMond, και να τον καθοδηγήσει. Η λέξη-κλειδί εδώ είναι ίσως, διότι, αν και οι δύο αναβάτες είχαν οριστεί επίσημα ως συν-οδηγοί, ο Hinault προερχόταν από μια νίκη στο Giro d’Italia και πίστευε ότι, παρά το πρόβλημα στο γόνατο, θα μπορούσε να κερδίσει έναν ακόμη Γύρο πριν αποσυρθεί. Η ασάφεια σχετικά με τους ρόλους τους οδήγησε σε ένταση κατά τη διάρκεια του αγώνα, πιθανώς όχι διαφορετική από αυτή που βίωσε η UAE Team Emirates στο φετινό Giro d’Italia, όταν δεν υπήρχε μεγάλη σαφήνεια σχετικά με τους ρόλους των συναθλητών Juan Ayuso και Isaac del Toro.
Αλλά το θέμα είχε λίγο-πολύ διευθετηθεί μετά τη μακρά ατομική χρονομέτρηση του 8ου σταδίου, 75 χλμ. από το Σαρρεμπούργκ στο Στράατσμπουργκ, την οποία κέρδισε ο Χινό, με τον Λεμόντ να έρχεται πέμπτος, με διαφορά 2:34. Έτσι, όταν ο Hinault έσπασε τη μύτη του στο στάδιο 14, παρέμεινε πεπεισμένος ότι μπορούσε να κερδίσει τον αγώνα, καθώς προηγούνταν στη γενική κατάταξη με διαφορά 3:32 – από τον Lemond. Ο αναβάτης που βρισκόταν στην τρίτη θέση, ο Ιρλανδός Stephen Roche, τον ακολουθούσε με διαφορά 6:14.
Αλλά ο υπόλοιπος αγώνας δεν ήταν καθόλου τυπικός. Ο Hinault κουράστηκε στο στάδιο 17, το τελευταίο ορεινό στάδιο, και τερμάτισε 4:05 πίσω από τον νικητή, τον Ισπανό Pedro Delgado. Η διαφορά του είχε συρρικνωθεί σε 2:25 από τον Lemond, αλλά αυτό ήταν αρκετό μαξιλάρι για να εξασφαλίσει τη νίκη και για τον Ασβό να μπει στο βιβλίο των ρεκόρ μαζί με τον Jacques Anquetil και τον Eddy Merckx, που είχαν επίσης πέντε νίκες στον Γύρο. Όσο για τον Lemond, έγινε ο πρώτος μη Ευρωπαίος που κέρδισε το Tour την επόμενη χρονιά, την πρώτη από τις τρεις νίκες του στο Tour.
Ο Hinault ήταν ίσως ο τελευταίος από τους σκληρούς άντρες του πελοτόν, ένας αθλητικός ήρωας με πραγματικό θάρρος και πυγμή. Στην ερώτηση γιατί οι Γάλλοι αναβάτες δεν μπορούν πλέον να κερδίσουν τον Γύρο, απάντησε: “Ο Χinault δεν είναι ο μόνος που μπορεί να κερδίσει τον Γύρο. “Επειδή οι σημερινοί αναβάτες είναι μαλθακοί”. Ερωτηθείς για τον καλύτερο τρόπο για να κερδίσεις τον Γύρο, είπε: “Αυτό είναι εύκολο. Πρέπει να επιτεθείς!”
