Με τον παγκόσμιο πρωταθλητή Tadej Pogačar (UAE Team Emirates-XRG), τον δύο φορές νικητή του Tour de France Jonas Vingegaard (Visma-Lease a Bike), τον Ολυμπιονίκη Remco Evenepoel (Soudal Quick-Step) και τον πολυτάλαντο Mathieu van der Poel (Alpecin-Deceuninck) στη λίστα εκκίνησης, οι προσδοκίες ήταν υψηλές. Αλλά λίγοι θα είχαν προβλέψει ότι οι “Big Four” θα αναμετρηθούν τόσο νωρίς – πόσο μάλλον σε μια διαδρομή κατάλληλη για τους σπρίντερ.
Το φινάλε ξεκίνησε, απροσδόκητα, από τον Vingegaard, ο οποίος δεν είναι συνήθως γνωστός για τις εκρηκτικές επιθέσεις του σε πιο επίπεδες διαδρομές. Με 5,3 χιλιόμετρα να απομένουν στην ανώμαλη διαδρομή των 195,8 χιλιομέτρων από το Domérat στο Montluçon, ο Δανός έφυγε μπροστά. Τον ακολούθησαν γρήγορα οι άλλοι τρεις σούπερ σταρ, με τον Evenepoel να φτάνει τελευταίος. Η κίνηση αυτή μετέτρεψε ένα στάδιο φιλικό προς τους σπρίντερ σε μια τελική αναμέτρηση μεταξύ τεσσάρων αναβατών που είχαν το μέγεθος του GC, όλοι τους έχοντας κάτι να αποδείξουν.
Ο Romain Bardet (Picnic-PostNL), που έκανε τον τελευταίο του επαγγελματικό αγώνα, μπήκε για λίγο στην πρώτη ομάδα μαζί με τον ομόσταυλο του Vingegaard, Matteo Jorgenson και τον Santiago Buitrago (Bahrain-Victorious), αλλά ήταν οι “Big Four” που τελικά κυριάρχησαν στο προσκήνιο. Ακόμη και με το πελοτόν να κυνηγάει σκληρά – η διαφορά δεν ξεπερνούσε ποτέ τα 10 δευτερόλεπτα – έγινε μια δοκιμασία για τα πόδια, τα νεύρα και την αποκατάσταση.
Ο Van der Poel έκανε την πρώτη κίνηση 250 μέτρα πριν το τέλος, αλλά οι Pogačar και Vingegaard ήταν αυτοί που πέρασαν, με τον Σλοβένο να παίρνει το ετάπ και την κίτρινη φανέλα. Πέρα όμως από το αποτέλεσμα, η βαθύτερη ιστορία αφορούσε τη φόρμα που έδειξε ο κάθε αναβάτης – και τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον Ιούλιο.
“Δεν το περίμενα καθόλου”, δήλωσε ο Pogačar μετά το στάδιο. “Σκεφτόμασταν απλώς να πάμε γρήγορα στο λεωφορείο στο τέλος της ημέρας και να κάνουμε ένα ντους. Αλλά τελικά είμαι εδώ με τη νίκη και την κίτρινη φανέλα. Μπορώ να πάω σπίτι μου ευτυχισμένος [τώρα] μετά από αυτό το Dauphiné. Αλλά είναι αλήθεια ότι τα πιο σημαντικά πράγματα είναι ακόμα μπροστά μου, με τη χρονομέτρηση και τα ορεινά ετάπ”.
Ο ίδιος και ο Vingegaard μοιράστηκαν ένα γέλιο στον τερματισμό – δύο αναβάτες που επέστρεφαν από ανοιξιάτικες αναποδιές, σαφώς ευχαριστημένοι που επέστρεψαν σε αγωνιστική φόρμα. “Είχα μια καλή μέρα, για να είμαι ειλικρινής”, δήλωσε ο Vingegaard. “Υποθέτω ότι ήταν η πρώτη φορά που τερμάτισα δεύτερος σε ομαδικό σπριντ”.
Ο Van der Poel ήταν πιο συγκρατημένος, καθώς προσαρμόζεται ακόμα στον πρόσφατο σπασμένο καρπό του που υπέστη στο Παγκόσμιο Κύπελλο ορεινής ποδηλασίας του Nové Město. “Απλά δεν είχα πια τα πόδια μου. Όπως είπα και πριν από τον αγώνα, δεν μπορούσα να προπονηθώ τις τελευταίες εβδομάδες”, παραδέχτηκε. “Πραγματικά ένιωσα ότι ήμουν στο όριο στην κορυφή της ανάβασης και ήλπιζα ότι τα πόδια μου θα ανέκαμπταν λίγο για το τελικό σπριντ, αλλά δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, είμαι αρκετά ευχαριστημένος με τη σημερινή μου επίδοση”.
Για την ακρίβεια, και οι τέσσερις αναβάτες κάνουν κάποιου είδους comeback. Ο Van der Poel ανακτά τη φόρμα του μετά τη συντριβή του, ο Vingegaard χτίζει την επιστροφή του μετά τον τραυματισμό του στο Παρίσι-Νίκαια και ο Evenepoel έχει επίσης μόλις ολοκληρώσει μια περίοδο αποκατάστασης. Και όμως, ήταν εδώ – ζωντανεύοντας τον τελικό, δοκιμάζοντας ο ένας τον άλλον από νωρίς και υπενθυμίζοντας σε όλους τι υπάρχει στον ορίζοντα.
Ο Evenepoel αναλογίστηκε το απρόβλεπτο της στιγμής: “Ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις σε έναν αγώνα όπως αυτός. Ήταν πολύ ιδιαίτερο και πολύ ωραίο να βρίσκομαι εκεί πάνω. Θετικά σημάδια”. Ο ίδιος εξασθένησε στο σπριντ, αλλά επισήμανε ως παράγοντες την τοποθέτηση και τον άνεμο. “Στα χαρτιά, ο Mathieu θα κέρδιζε εύκολα αυτό το σπριντ, αλλά ξεκίνησε από μακριά. [Η αντιπαράθεση] ήταν καλή για τον αγώνα, αλλά έχω λίγο παραπάνω συναίσθημα για τους σπρίντερ”.
Στον Γύρο, ο van der Poel πιθανότατα θα στοχεύσει σε νίκες σε ετάπ και θα υποστηρίξει τον Jasper Philipsen. Οι άλλοι τρεις έχουν πιο φιλόδοξους στόχους για το GC. Με βάση την προσπάθεια και την πρόθεση του 1ου ετάπ, το Dauphiné διαμορφώνεται ήδη σε κάτι περισσότερο από μια απλή προθέρμανση – είναι ένα πεδίο μάχης από μόνο του.
