Momenteel rijdt Philippe Gilbert voor Team Lotto Soudal. Hiervoor heeft hij gereden voor Quick-Step Floors en BMC. Hij heeft talrijke overwinningen op zijn naam staan (18 klassiekers, wereldkampioenschap op de weg, de Amstel Gold Race, de Waalse Pijl, Luik-Bastenaken-Luik, Ronde van Vlaanderen en nog veel meer). Hij staat bekend als een van de meest veelzijdige renners van vandaag, omdat hij thuis is op zowel vlakke sprints als heuvelachtige beklimmingen. Met deze eigenschappen behoor je in veel wedstrijden al gauw tot de favorieten. Onze vaste livestream host, Laura Meseguer, een bekende Spaanse sportjournaliste en Eurosport-verslaggeefster, sprak met Philippe over zijn trainingsmethoden, over hoe hij ermee omgaat dat zijn drukke leven abrupt tot stilstand is gekomen, over pieken op het juiste moment, over het belang van goede leiders en onderwijzers, over zijn carrière tot nu toe, over toekomstige doelen en over nog veel meer.
Lees meer over Philippe in ons vorige artikel.
De eerste vraag lag voor de hand. Hoe ging Philippe om met deze ongebruikelijke situatie de laatste weken en maanden? Het eerste goede nieuws voor hem na het versoepelen van de lockdown was dat je weer buiten mocht fietsen. Je kon weer je “normale” leven oppakken. Er kwamen zelfs weer nieuwe data op de wedstrijdkalender van de UCI. “Het was niet gemakkelijk om binnen te trainen op de hometrainer. Ik was echt blij toen we weer naar buiten mochten”, zegt Philippe. En hij voegt eraan toe dat hij alleen in Frankrijk en Monaco fietst, omdat hij nog niet naar andere landen wil reizen.
Laura was nieuwsgierig of een situatie als deze hem toch ook nog iets positiefs heeft opgeleverd. “Ik denk dat we er allemaal van kunnen leren”, zegt Philippe, en voegt eraan toe dat hij denkt dat veel mensen hun hygiënische en sociale gewoontes zullen heroverwegen, vooral het wassen van de handen. “Dit is iets wat wij als sporters al doen, bijvoorbeeld als we naar een teampresentatie gaan waar we veel mensen ontmoeten. We geven op zo’n dag soms honderden mensen een hand, dus je bent constant bezig met je handen te wassen. Het stond al in het protocol van de teams, maar nu geldt het voor iedereen.”
Op de vraag wat hij tijdens deze weken heeft geleerd en of hij wellicht tot andere inzichten is gekomen, antwoordde Philippe eerlijk: “Wonen op dezelfde plaats met dezelfde mensen was iets nieuws voor mij. Met 16 reed ik al bij de junioren. Ik was altijd op reis. In mijn schoolvakanties ging ik altijd op trainingskamp. […] De laatste 25 jaar was ik voortdurend onderweg. Ik ben nu bijna 39 en ik heb nog nooit meer dan twee weken in hetzelfde bed geslapen”, aldus Philippe. “In het begin was het niet gemakkelijk. Ik was zo gewend om mijn koffer te pakken en in het vliegtuig, de auto of de trein te springen om naar de volgende training of wedstrijd te gaan. Ik heb echt moeten leren om gewoon thuis te blijven. Het voordeel is natuurlijk dat ik veel tijd met mijn gezin heb kunnen doorbrengen.”
De eerste vraag van het publiek ging over de virtuele beklimming van de Côte de La Redoute. Enkele dagen geleden reed Philippe thuis op zijn hometrainer het record op Strava uit de boeken. Dat ging natuurlijk meteen online rond. Hij deed 4 minuten en 15 seconden over klim, die 1,6 km lang is met een gemiddeld stijgingspercentage van 9,5 procent. De vorige recordhouder was de Fransman Romain Bardet, die een tijd van 4 minuten en 42 seconden had neergezet. Maar het verbluffende succes duurde niet lang. “Sindsdien zijn twee jonge kerels uit Nederland nog sneller geweest. Nu ben ik in Monaco, maar de volgende keer dat ik in België ben, probeer ik het opnieuw en zal ik sneller zijn”, besluit Philippe met een lach.
In het laatste gedeelte van de stream dwaalden Laura en Philippe af van de actuele onderwerpen en haalde ze verschillende herinneringen op. Concreet wilde Laura weten of hij zich melancholisch voelt over het feit dat veel van zijn ploeggenoten en wielrenners van zijn leeftijd al met pensioen zijn gegaan. “Nee, er zijn nog steeds geweldige renners van dezelfde leeftijd. Ik denk dat Koen de Kort nog steeds actief is. […] Het worden er steeds minder. Maar er zijn er toch nog wel een paar en die zijn ook nog steeds competitief. Als een van die jongens een mooi resultaat boekt, ben ik een van de eersten die hem een berichtje stuurt en omgekeerd. We zijn bijna de laatste der Mohicanen”, lacht Philippe.
